46 და ღალატი: საჩუქარი, რომელსაც არასდროს დავივიწყებ და რომელმაც ჩემი სამყარო დაანგრია
კონვერტის გახსნისას ძალიან უჩვეულო საჩუქარი დამხვდა.
არა, ეს არ იყო ფული, სასაჩუქრე ბარათი ან ბილეთი ჩემი ოცნების ქვეყანაში.
ეს იყო ბროშურა მოხუცებულთა თავშესაფრიდან.
გაოცებით წავიკითხე, ვერ შევგუებივარ იმ ფაქტს, რომ ეს რაღაც კოშმარი არ იყო.
ჩემმა ქალიშვილმა გულწრფელად მიიჩნია, რომ ეს შესანიშნავი საჩუქარი იყო — თბილად გაიღიმა და ჩემს რეაქციას დააკვირდა.
მან დაიწყო საუბარი იმაზე, თუ როგორ მოვიწყენდი იქ არასდროს, რომ ახალ მეგობრებს შევიძენდი და ახალ ჰობიებს ვიპოვიდი.
მაგრამ მისი ხმა შორეულად ჟღერდა, როგორც შორიდან მომდინარე ექო.
უბრალოდ თავი დავუქნიე. არაფრის თქმის ძალა არ მქონდა — ყელში ბურთი გამიჩნდა.
იმ საღამოს ოთახიდან საერთოდ არ გავსულვარ.
იმდენად გული დამწყდა და გული მწყდებოდა, რომ ცრემლებს ვერ ვიკავებდი.
როგორ შეეძლო ჩემს საყვარელ ქალიშვილს ასეთი რამის გაკეთება?
იმ დროს მხოლოდ 46 წლის ვიყავი.
თავისუფლების შეგრძნება ახალი დამეწყო და ცხოვრებისეული გეგმების შედგენა დავიწყე — საბოლოოდ შევძელი საკუთარ თავზე ფიქრი.
და მაინც, ჩემმა ქალიშვილმა უკვე გადაწყვიტა, რომ ჩემი ცხოვრება დასასრულს უახლოვდებოდა.
მთელი ღამე ვფიქრობდი და არ ვიცოდი, რა იქნებოდა სწორი.
დილით გადავწყვიტე, ქალიშვილისთვის შეტყობინება გამეგზავნა.
არ მინდოდა კამათი ან წყენის შენარჩუნება – უბრალოდ რაღაცის გარკვევა მჭირდებოდა.
„ძვირფასო, ჯერ კიდევ ბევრი გეგმა მაქვს, იმდენი მომენტი, რომლის განცდაც მინდა…
საუკეთესო საჩუქარი, რაც შეგიძლია მომცე, არის რწმენა ჩემში და არა ჩემი დასასრულისთვის მომზადება.“
თხუთმეტი წუთის შემდეგ ვიღაცამ კარზე დააკაკუნა.ეს ჩემი ქალიშვილი იყო, თვალები ცრემლებით ჰქონდა სავსე.
ის ჩემს მკლავებში შემოვარდა და ჩამჩურჩულა:
„მაპატიე, დედა, გთხოვ.
კეთილი განზრახვა მქონდა — უბრალოდ მინდოდა, რომ უსაფრთხოდ ყოფილიყავი და შენზე ეზრუნათ.
მაგრამ დამავიწყდა, რომ ჯერ კიდევ ასეთი პატარა ხარ და ყველაზე უკეთ იცი, რა გჭირდება.
მინდოდა დამეცვა… გალიაში გამოკეტვით.
მაგრამ ფრთები მაინც გაქვს და ფრენა ჯერ კიდევ ბევრი გაქვს გასაკეთებელი.“
იმ მომენტში მთელი ჩემი წყენა გაქრა.
მივხვდი, რომ ის ჩემს მოშორებას არ ცდილობდა.
ის ცდილობდა სიყვარულისა და მზრუნველობის გამოხატვას – მაგრამ არ მკითხა, რა მჭირდებოდა .
იმ დღეს დიდხანს ვისაუბრეთ ცხოვრებაზე და იმაზე, თუ როგორ აგვეცილებინა თავიდან ეს გაუგებრობები მომავალში.
მან გაიგო, რომ მე ემოციური მხარდაჭერა მჭირდებოდა და არა ფიზიკური დაცვა.
მე მიყვარს ჩემი თავისუფლება, ჩემი ძალა – და ბოლოს და ბოლოს, 46 წელი არ არის ასაკი.
მას შემდეგ ჩვენი ურთიერთობა სრულიად შეიცვალა.
ჩემი ქალიშვილი სხვა თვალით მიყურებს და პატივს მცემს მამაცობისა და დამოუკიდებლობის გამო.
საბოლოოდ, თავს ჭეშმარიტად ბედნიერად და ცოცხლად ვგრძნობ — რაც ამდენი ხნის განმავლობაში მაკლდა.
ხვიჩა კვარაცხელია
